مقایسه دو روش آوای دعا و ذکر بر امید به زندگی بیماران بستری در بخش سی سیو بیمارستان های تامین اجتماعی استان گلستان سال۱۳۹۳

مقدمه و هدف: امید به عنوان یک عامل پیچیده چند بعدی و بالقوه قدرتمند در بهبود و سازگاری محسوب می شود که از نظر فیزیولوژی و عاطفی به بیمار کمک می کند تا بتوانند بحران های بیماری را تحمل نمایند. دعا و ذکر به عنوان دو روش جداگانه در مراقبت های معنوی محسوب می شوند. این مطالعه با هدف مقایسه دو روش آوای دعا با ذکر بر اضطراب مرگ بیماران بستری در بخش سی سیو انجام گرفت. روش کار: این مطالعه تجربی در سه گروه آوای دعا (30 نفر)، ذکر (30 نفر) و گروه کنترل (30 نفر) انجام شد. در دو گروه آوای دعا و ذکر مداخله انجام شد. سپس هر سه گروه با هم مقایسه شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد امید به زندگی اشنایدر بود که نتایج اماری توسط آزمون انالیزواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج: آزمون آماری بین سه گروه بیشترین اختلاف معنی داری را نشان داد که کمترین میزان اضطراب مرگ در گروه ذکر مشاهده شد(05/0>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از تجارب معنوی در کنار روش های درمانی دیگر اثرات خوبی را در پی خواهد داشت. می توان به عنوان یک درمان کمکی در کنار درمان های دیگر استفاده نمود و با توجه به دستورالعمل های مراقبت های تسکینی در درمان های مذهبی، مراقبت های معنوی را به عنوان یک راهنما قائل شد.